✿Zwierzaki Dzikie i Domowe✿

FOKA SZARA
Foka szara (Halichoerus grypus) – gatunek drapieżnego ssaka morskiego z rodziny fokowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Halichoerus.

Największą, a zarazem najczęściej pojawiającą się u polskich wybrzeży foką jest foka szara. Samce osiągają do 3 metrów długości i do 310 kg masy ciała u największych osobników. Samice, które u każdego gatunku fok są nieco mniejsze, osiągają przeciętnie 1,8 m długości i 155 kg masy. Liczebność populacji bałtyckiej szacuje się
na 24,5 tysięcy osobników.

Spotkanie dzikich osobników foki szarej w Polsce jest możliwe, choć są to rzadkie przypadki. Jedynym regularnym miejscem pojawiania się tych zwierząt jest rezerwat przyrody Mewia Łacha położony u ujścia Przekopu Wisły. W 2007 roku obserwowany był harem składający się z samca i do pięciu samic. Dziewięć fok szarych widziano tam w 2008 roku, 12 w 2009, a w 2010 roku już 15 (20 lipca). W roku 2011 było można zobaczyć jednocześnie 25 fok z dwóch gatunków (oprócz szarych pojedyncze pospolite), a w 2012 aż 41 osobników jednocześnie.

HIENA BRUNATNA

  Hiena brunatna (Hyaena brunnea) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny hienowatych.

Ubarwienie

Hiena brunatna ma ciemnobrązową sierść ze słabo zaznaczonymi pręgami oraz najsilniej rozwiniętą grzywę, która pokrywa cały przód ciała.

Tryb Życia

Hieny brunatne żyją w mniejszych klanach o bardziej luźnej strukturze. Zasiedlają przeważnie tereny bardziej niegościnne niż hieny cętkowane, więc nie mogą tworzyć zbyt licznych grup. U tego gatunku nie ma również tak silnie zaznaczonej walki o dominację oraz agresji.

Pożywienie

Hiena brunatna jest typowym padlinożercą, zjada wszystko co się da strawić. Ma bardzo silne szczęki zdolne skruszyć kość słonia. Hiena brunatna czasami poluje na mniejsze zwierzęta, takie jak np. młode gazele, gryzonie i inne. U hieny brunatnej ważnym składnikiem pokarmu i źródłem wody są owoce, zwłaszcza melon.

Wrogowie

Do głównych wrogów hieny brunatnej należą hieny cętkowane, lwy, lamparty i likaony.




ALPAKA

Alpaka (Vicugna pacos) – południowoamerykański, trawożerny ssak parzystokopytny z rodziny wielbłądowatych. Zwierzę udomowione, hodowane dla wełny i mięsa, przypomina nieco lamę, ale jest od niej mniejsza i z budowy ciała bardziej podobna do owcy.
Występowanie
Alpaki nie występują w formie dzikiej. 




Są hodowane na zboczach Andów w Ekwadorze, Boliwii, Peru i Chile na wysokościach od 4000–4700 m n.p.m.
Pochodzenie
Do niedawna uważano, że alpaka pochodzi od gwanako. Badania DNA dowodzą jednak, że jej protoplastą jest wikunia.
Charakterystyka
Ciało alpaki osiąga 128–151 cm długości, przy wysokości w kłębie 80–100 cm i masie ciała 55–65 kg. Ubarwienie różnorodne (26 kolorów), najczęściej czarne lub brązowo-czarne, czasem białe. Alpaki są zwierzętami socjalnymi tworzącymi grupy rodzinne 

złożone z dominującego samca, kilku samic i ich potomstwa.


Ciąża u alpaki trwa około 335–340 dni, rodzi zazwyczaj jedno małe. Alpaki żyją około 15–25 lat. Hodowana w dużych stadach, na mięso i wełnę. Właśnie dla tego surowca przystosowano ją do życia wEuropie. Sierść alpaki wyróżnia się jedwabistym połyskiem. Występują dwie rasy alpak – suri i huacaya, różnią się okrywą włosową. Włosy suri dorastają do 50 cm długości. Z wełny alpaki produkuje się koce, poncza oraz wysokiej klasy odzież. Alpaka hodowana jest w Andach na obszarze od południowego Peru, Chile po północną Boliwię.